www.metroidpolska.fora.pl

$Oskar$ziom$

Pradawna rasa alimbics'ów, zamieszkująca od tysięcy lat galaktykę Tetra, pewnego dnia zniknęła, puszczając w wszechświat wiadomość o potężnej mocy zaklętej w 8 Octolith'ach rozsianych po całej galaktyce Tetra. Siedmiu łowców nagród rozpoczyna morderczy wyścig - kto pierwszy zdobędzie wszystkie Octolith'y i wykorzysta ową moc na swój sposób?

Pierwszy "pełnoprawny" DS'owy Metroid zapowiadał się znakomicie - wykorzystanie Touch screen’a zamiast myszki oraz nazwa "Metroid" dawały nam szanse na jedną z najlepszych DS'owskich gier ever. Czy dostaliśmy to, na co czekaliśmy bite dwa lata? Zapraszam do przeczytania recenzji Hunters’ów.

Po włączeniu gry naszym oczom ukazuje się intro, przedstawiające nam pokrótce każdego z łowców. Intro jest dobrej jakości, a wejściowka Sylux’a po prostu powala. Poźniej widzimy Samus walczącą z wrogiem. Warto zwrócić uwagę na to, że obydwa ekraniki DS'a czasem ‘współpracują’ pokazując nam jedno ujęcie, a czasem pokazują akcję z dwóch różnych stron. Całość wygląda świetnie, a do intra na pewno wrócimy się nie raz.

Po obejrzeniu intra ujrzymy menu, które, niestety, wyglądem nie powala. Ot, na górnym ekranie widnieje logo gry oraz sylwetka Samus, a na TS'ie mamy możliwość wybrania trybu Single, Multi oraz wejście do ustawień. Nic specjalnego, ale to tylko menu.

Tryb single wygląda następująco: jako łowczyni nagród Samus Aran, zwiedzamy galaktykę Tetra w poszukiwaniu Octolith'ów. Na naszej drodze staną nam inni łowcy ( o nich później ), oraz stworzenia zamieszkujące każdą z planet i stacji kosmicznych. Rozgrywka wygląda następująco: zbieramy 3 ‘małe’ artefakty, uruchamiamy portal do jednego z boss’ów i po zwycięskiej walce zabieramy Octolith'a. Na koniec musimy w określonym czasie powrócić na nasz statek i polecieć na następną planetę/stację kosmiczną. Na każdej planecie/stacji kosmicznej znajdują się dwa artefakty, więc z czasem będziemy musieli się wrócić z powrotem na odwiedzone już planety/stacje. Podczas gry znajdziemy również nowe rodzaje broni - pozwolą nam one otworzyć określony rodzaj drzwi, oraz mogą być przydatne podczas poszczególnych walk z boss’ami. W grze jest oczywiście ‘skaner’ - możemy znaleźć i zeskanować zapiski dotyczące alimbics'ów, które z kolei pozwolą nam dowiedzieć się więcej o samych alimbics'ach. W grze mamy do czynienia z backtrackingiem - o dziwo różni się on od tego, z którym mieliśmy do czynienia w gackowych Metroid’ach. Po pierwsze, cała rozgrywka jest podzielona na 2 planety i 2 stacje kosmiczne - co daje nam w sumie cztery ‘światy’ do zwiedzania. Poruszamy się pomiędzy nimi za pomocą naszego statku, dzięki czemu jeśli chcemy się dostać z punktu A do punktu B, to nie musimy przechodzić przez punkt C! Jest to naprawdę dobre rozwiązanie, które daje wrażenie, że gra nie jest przedłużona na siłę, tylko daje nam swobodę działania. W przeciwieństwie do gackowych Metroid’ów, backtracking w Hunters’ach jest rozwiązany naprawdę doskonale. Niestety, tryb Sinlgle ma też minusy. Po pierwsze, jest zdecydowanie za krótki - niedoświadczony w Metroid’ach gracz, taki jak ja, przeszedł całość w czasie niewiele dłuższym niż 7 godzin. Poza tym, poziom trudności jest zdecydowanie za łatwy - nie miałem problemów z pokonaniem 8 boss’ów strzegących Octolith'ów, a do finałowego boss’a podszedłem zaledwie dwa razy. Jakby tego było mało, to pomimo iż Octolith'ów w grze jest 8, to mamy do czynienia z zaledwie dwoma boss’ami - po prostu przy kolejnych oktach walczymy z niewiele lepszymi ‘wersjami’ obu boss’ów. Nie wiem dlaczego twórcy tak olali tą sprawę - w każdym razie nie wyszło to grze na dobre. Wachlarz przeciwników, których spotkamy w grze, rownież nie jest imponujący. Ot, kilka, przeważnie są to różne wersje tego samego wroga ( np. działko ver.1, działko ver.2 itd. ). Krótko mówiąc, autorzy dali ciała.

Łowców nagród w grze jest kilka - głównie to oni będą nam przeszkadzać podczas naszej przygody. Założenie było takie - jeśli spotkamy innego łowcę i przegramy z nim walkę, to owy łowca zabiera nam Octolith'a i musimy go ścigać po całej galaktyce. Brzmi nieźle? Niestety, to o ściganiu się po galaktyce jest nieprawdą. Dałem się zabić jednemu z łowców, gra zrestartowała mnie od checkpoint’a, doszedłem do miejsca, w którym przedtem owego łowcę spotkałem, i co? On tam ciągle był. Pokonałem go, odzyskałem Octolith'a, a o żadnym ściganiu się po galaktyce nie było mowy. Ten element w grze jest zdecydowanie niedopracowany, ba, nie wiedzieć czemu, lowcy nie potrafią sami znaleźć żadnego z artefaktów, więc jeśli spotkamy kogoś i pokonamy, to nic nie uzyskamy - wszytsko musimy znaleźć sami. Mit o wyścigu po Octolith'y - obalony.

Sterowanie w grze wygląda następująco - na TS'ie się rozglądamy, podwójne uderzenie powoduje skok, zmieniamy również broń, oraz aktywujemy skaner. Niestety, wydawało by się, że do gry najlepsza jest smycz. Tak niestety nie jest, ponieważ praktycznie niemożliwe jest uruchomienie skanera ( zdecydowanie za mały przycisk ), oraz ( jeśli ktoś ma małe dłonie ) zmiana broni na Power Beam’a. No, ale granie stylusem jest możliwe i to właśnie stylusem polecam grę - gra się znacznie łatwiej. Na krzyżaku chodzimy, strafe’ujemy itp. - zero niespodzianek - jest dobrze tak jak jest. Strzelamy na L. Jest również tryb dla leworęcznych - sterujemy na ABXY, strzelamy na R itd. Ba, jeśli ktoś rozwalił TS, to może rozglądać się na ABXY ;] Każdy znajdzie coś dla siebie, tutaj nie mam większych zastrzezeń.

Bronie. Każdy z łowców posiada własną ‘affinity’ broń. W przypadku Samus są to ‘samonaprowadzające’ rakiety, dzięki czemu nie musimy się za bardzo martwić o precyzję w przypadku masakry przeciwników rakietami :] Oczywiście, KAŻDY łowca może korzystać z KAŻDEJ broni, więc nie jesteśmy ograniczeni tylko do rakiet i Power Beam’a. Łącznie broni w grze jest 9, co jest zupełnie zadowalające. Mamy m.in. broń zamrażającą, broń podpalającą, broń kopiacą prądem itp. Każdy znajdzie coś dla siebie. Każdy łowca posiada również alt-form’e - jest to w dużym skrócie odpowiednik Morph Ball’a Samus. Tak jak Morph Ball ma bomby, to tak każda alt-form’a ma swoje własne zastosowanie. Spire potrafi np. przykleić się do ściany. Osobiście mnie to nie przypadło do gustu - ale ja jestem wybredny, więc jestem pewny, że części z Was takie ‘granie’ się spodoba.

Tryb Multi. W głównym menu, po kliknięciu na ‘Multiplayer mode’, ukazują się nam 3 tryby do wyboru. Opiszę je krótko po kolei. ‘Single Card Play’ umożliwia nam granie z max. 3 osobami, używając tylko jednej kopi gry. Posiadacz gry ma możliwość wyboru dowolnego łowcy, a osoby, które się dołączyły, mają tylko możliwość gry Samus. Gra jest tylko w trybie ‘Battle’. Miałem okazję pograć już w ten sposób - są wszystkie areny do wyboru, a czas oczekiwania na rozpoczęcie gry również przesadnie długi nie jest. Jest to dobry sposób na nabicie sobie kilku punktów :] ‘Multi Card Play’ - tutaj możemy sobie potrenować z botami, oraz zagrac z max. 3 kumplami, którzy posiadają swoje kopie gry. Dowolny tryb, dowolni łowcy - słowem masakra. Ostatni tryb to ‘Nintendo WFC’ - tutaj łączymy się z internetem, za pomocą którego możemy sobie pograć z max. 3 losowymi przeciwnikami, albo po wpisaniu czyjegos Friend Code z naszym znajomym. Niektórzy ludzie grający na WFC są… dziwni, ale ja tu opisuję grę, więc nie będę narzekał ;] W przypadku losowych przeciwników mamy do wyboru tylko tryb Battle. Szkoda. W przypadku Friends’ow możemy wybrać dowolny tryb. A trybów jest do wybory kilka. Dokładnie 7. Oto one: Battle - zwykły deathmatch, czyli zabijaj I nie daj się zabić. Tryb Survival - ustalasz ile ‘żyć’ ma każdy z łowców I starasz się przeżyć jak najdłużej. Tryb Bounty polega na przejęciu Octolith'a, oraz doprowadzeniu go do pewnego miejsca na mapie. Coś jak Capture, tylko bez podziału na bazy. Defender - na planszy pojawia sie wielkie kółko. Jeśli jesteś jedynym łowca, który przebywia w obrębie tego koła to nabija ci się czas. Jeśli jest tam ktoś jeszcze, to musisz posprzątać :] Nabij określona ilość czasu by wygrać. Prime Hunter - pierwsza osoba, która kogoś zabije, zostaje Prime Hunter’em. Cały czas spada mu energia, ale ma większą siłę ognia oraz jest szybsza. Pozostań Prime Hunter’em określona ilość czasu, by wygrac. Capture - stare, poczciwe CTF. Przejmij artefakt z bazy przeciwnika I zanieś go do swojej, jednocześnie uważając, by przeciwnik nie zrobił tego samego. Nodes - na arenie pojawia się kilka kółek - przejmij jak najwięcej z nich. Za każde kółko dostajesz punkty. Pod koniec czasu osoba z największą ilościa punktów wygrywa.
Warto wspomieć o tym, że po meczu przez WFC można dodać przeciwników do tak zwanej listy ‘Rivals’ow’ - cos jak ‘Friends’, tylko, ze są to osoby poznane podczas gry przez WFC. Przed rozpoczęciem meczu z Friends’ami można użyć głosowego czatu. Niezły patent. Można kogoś zbluzgać przed meczem na zapas :]

Każdy grający ma swoja własną ‘licencję’ - jest na niej całkowity czas gry, czas gry przez WFC I wifi, ilość zabić bip-form’ą, alt-form’ą itd. Niezłe, tym bardziej, że można zobaczyć licencję swoich Rivals’ów I Friends’ów. Jest na niej również ‘Connection History’ - można z niej wywnioskowac, czy dana osoba jest quitter’em, czy też nie. Niestety, przed meczem w WFC nie mamy mozliwości podglądu tej informacji, więc jest to praktycznie bezużyteczne.

Grafika w grze stara się pokazać możliwości DSa. Wygląda b. dobrze, wbrew temu co słyszałem, nigdy nie miałem problemów z rozpoznaniem do czego strzelam. Gra jest troszeczkę zbyt ciemna, tak jak pierwszy DooM na GBA. Każdy z łowców ma swój własny HUD, oraz wygląd broni. Niestety, twórcy się nie postarali, bo zmiana broni jakoś ciekawie nie wygląda, w sumie radę daje tylko Sylux, u którego zmiana broni wygląda tak, jak na FPSa przystało :] Efekty wizjera poszły w las, nie ma już twarzy Samus odbijającej się w wizjerze, plam martwych przeciwników również nie zobaczymy. Na moje oko gra chodzi w ok. 30 fps’ach, ale potrafi zwolnić, jeśli na ekranie jest kilku przeciwników. Jest to bardzo denerwujące. Same lokacje w grze na kolana nie powalają, za to miejsce, w którym mamy okazję walczyć z boss’ami wygląda pięknie. Ściany wyglądają tak, jakby zastosowano na nich bump-mapping. Efekty wybuchów w grze są średnie. Modele postaci są zadowalające. Niestety, ‘lizacze ścian’ nie będą zadowoleni, ponieważ tekstury w grze bardzo często się powtarzają… Ogółem gra prezentuje się nieźle, ale można by ją było bardziej dopracować.

Muzyka w grze. Muzyka występuje praktycznie tylko podczas walk z boss’ami, łowcami I Guardian’ami. Podczas samej gry muzyki nie usłyszymy. Szkoda. Samus wydaje śmieszne dźwięki - twórcy mogli lepiej dać zestaw dźwięków z GC, ponieważ tutaj jest on po prostu śmieszny. Dźwięki innych łowców są ok. Dźwięki broni są zadowalające, zmiania broni u Sylux’a brzmi ( I wygląda ) super. Ogólnie to o muzyce nie ma sie co rozpisywać, bo jak tu pisać o czymś, czego nie ma?

Żywotność. Tryb Single można ukończyć w 7 godzin z hakiem, za to przy Multiplayer’rze spędzi się zapewne o wiele, wiele więcej. Ba, jak ktoś nie ma dostępu do DS’owskiego internetu, to nic nie stracił - z botami gra się świetnie ( w mojej opini znacznie lepiej niż z większością ludzi na WFC ). Jeśli ktoś ma zamiar kupić tą grę jako tytuł startowy, to będzie to dobry wybór - przekona się co to znaczy moc DS’a I TS. Must have to nie jest, ale fani serii Metroid na pewno będą zadowoleni.

ClockMan

założę się że to skądś skopiowałeś XD, ale i tak ładnie.

$Oskar$ziom$

No skopiowałem ten tekst przyznam się bez bicia.

ta...-Zerken